۱۳۸۷ آبان ۳۰, پنجشنبه

آد

دوستت داشتن
بهانه ایست
که از همه زنان
بی نیازم کند
شعر بانوی بهمن
غزل شده
دوباره بخوانم
درگاه خانه بسته و
اندرون تهی
دوستت داشتن
بهانه ای نیست شاید
تقدیر ناگزیر من است...

30/8/87

۳ نظر:

ناشناس گفت...

بهونه هم خوبه ها
چرا هي دنبال بهوينه هستيم؟؟؟؟؟؟؟

ناشناس گفت...

فکر کنم این شعرُِ به تمام زنهای بهمنی اطرافت تقدیم کردی!بازی خوبیه!همه تو بازی ان!

ناشناس گفت...

هر منطقی،به هر اندازه قدرت استدلال و توجیه داشته باشد ، نمیتواند از اندوه بجامانده از یک فاجعه بکاهد...

این جمله به اندازه کافی سنگین بود که نتوانم بقیه وبلاگ را بخوانم بعدا خواهم آمد ...